سرگشته بانوان سراپرده عفاف |
زد حلقه گرد او همه چون هاله گرد ماه |
آن سر زنان به ناله که شد حال ما زبون |
و ین موکنان به گریه که شد روز ما تباه |
فَقُمْنَ وَاَرْسَلْنَ الّدُمُوُعَ تَلَهُّفاً |
وَاَسْکَنَّ مِنْهُ الذَّیْلَ منْتَحِباتٍ |
اِلى اَیْنَ یَاْبنَ اْلمُصطَفى کوْکَبَ الدُّجى |
وَ یا کَهْفَ اَهْلِ اْلبَیْتِ فى الاَْزَماتِ |
فَیا لَیْتَنا مِتْنا وَلَمْ نَرَمانَرى |
وَ یا لَیْتَنالَمْ نَمْتَحِنْ بِحَیاتٍ |
فَمَنْ لِلْیَتامى اِذْتَهَدَّمَ رُکْنُهُمْ |
وَ مَنْ لِلْعُذارى عِنْدَ فَقْدِ وُلاةٍ |
و مُنْعَطِف اَهْوى لِتَقْبیلِ طِفْلِهِ |
فَقَبَّلَ مِنْهُ قَبْلَهُ السَّهْمُ مَنْحَراً |
کَفَرَ الْقَوْمُ وَ قِدْمًا رَغِبوُا |
عَنْ ثَوابِ اللّهِ رَبِّ الثَقَلَیْنِ |
قَتَلَ الْقَوْمُ عَلِیّاً وَابْنَهُ |
حَسَنَ الخَیرِ کَریمَ الاَْبَوَیْنِ |
حَنَقاًمِنْهُمْ وَقالُوا اَجْمِعُوا |
اُحْشُرُوا النَّاسَ اِلى حَرْبِ الْحُسَیْنِ |
اَنَا ابْنُ علی الّطُهْرِ مِنْ آلِ هاشمٍ |
کَفانى بِهذا مَفْخَرًا حینَ اَفْخَرُ |
وَجَدّى رَسُولُ اللّهِ اَکْرَمُ مَنْ مَشى |
وَ نَحْنُ سِراجُ اللّهِ فىِ الْخَلْقِ یَزْهَرُ |
وَ عَمّى یُدْعى ذا الْجَناحَیْنِ جَعْفَرُ |
وَ فینا کِتابُ اللّهِ اُنْزِلَ صادِقاً |
وَفینَاالْهُدى وَ الْوَحىُ بِالْخَیْرِ یُذْکَرُ |
وَنَحْنُ اَمانُ اللّهِ لِلنّاس کُلِّهِمْ |
وَنَحْنُ ولاةُ الْحَوْضِ نَسْقى وُلا تِنا |
بکاْسِ رسولِ اللّهِ مالَیْسَ یُنْکَرُ |
وَشیعَتُنا فىِ النّاسَ اَکْرَمُ شیعَةٍ |
وَمُبْغِضُنا یَوْمَ الْقِیامَةِ یَخْسَرُ(283) |
الْمَوْتُ خَیْرٌ مِنْ رُکُوبِ الْعارِ |
وَالْعارُ اَوْلى مِنْ دُخُولِ النّارِشعر : |
اَنَا الْحُسَیْنُ بَنْ عَلِی |
آلَیْتُ اَنْ لا اَنْثَنی |
اَحْمی عَیالاتِ اَبی |
امْضی عَلى دین النّبی (284) |
اَعْیاهُمْ اَنْ یَنالوُهُ مُبارَزَةً |
فَصَوَّبُوا الرَّاْىَ لَمّا صَعَّدُوا الفِکَرا |
اَنْ وَجَّهُوا نَحْوَهُ فىِ الْحَرْبِ اَرْبَعَهً |
السَّیْفَ وَ السَّهْمَ وَ الْخِطِّىَّ وَ الحَجَراشعر : |
من از تحریر این غم ناتوانم |
که تصویرش زده آتش به جانم |
ترا طاقت نباشد از شنیدن |
شنیدن کى بود مانند دیدن |
آمد به خیمگاه و وداع حرم نمود |
بر کودکان نمود به حسرت همى نگاه |
این را نشاند در بر و بر رخ فشانداشک |
آن را گذاشت بر دل و از دل کشیده آه |
در اهل بیت شور قیامت به پا نمود |
و ز خیمگاه گشت روان سوى حربگاه |
او سُوى رزمگاه شد و در قفاى او |
فریاد وا اخاه شد و بانگ وا اَباه |
به مرکز باز شد سلطان ابرار |
که آساید دمى از زخم پیکار |
فلک سنگى فکند از دست دشمن |
به پیشانى وَجْهُ اللّه اَحْسَن |
چه زد از کینه ، آن سنگ جفا را |
شکست آیینه ایزدنما را |
که گلگون گشت روى عشق سرمد |
چه در روز اُحُد روى مُحمّد |
به دامان کرامت خواست آن شاه |
که خون از چهره بزداید به ناگاه |
دلى روشنتر از خورشید روشن |
نمایان شد ز زیر چرخ جوشن |
یکى الماس وش تیرى زلشکر |
گرفت اندر دل شه جاى تا پر |
که از پشت و پناه اهل ایمان |
عیان گردید زهر آلوده پیکان |
مقام خالق یکتاى بیچون |
ززهر آلوده پیکان گشت پر خون |
سنان زد نیزه بر پهلو چنانش |
که جَنْبُ اللّه بدرید از سنانش |
به دیدارش دل آرا رایت افراخت |
سمند عشق بار عشق بگذاشت |
به شکر وصل فخر نَسْل آدم |
برو اُفتاد و مى گفت اندر آن دم |
تَرَکْتُ الْخَلْقَ طُرّّا فى هَواکا |
وَاَیْتَمْتُ الْعِیالَ لِکَىْ اَراکا |
وَلَوْ قَطّعْتَنى فىِ الْحُبِّ اِرْبا |
لَما حَنَّ الْفُؤ ادُ اِلى سِواکا(288) |
لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش |
که تا برون نکند خصم بدمنش زتنش |
لباس کهنه چه حاجت که زیر سُمّ ستور |
تنى نماند که پوشند جامه یا کفنش |
فَاجِعَةُاِنْ اَرَدْتُ اَکْتُبُها |
مُجْمَلَةًذِکْرُهالِمُدّکّرٍ |
جَرَتْ دُمُوعى وَحالَ حائِلُها |
مابَیْنَ لَحْظِ الْجُفُونِ وَالزُّبُرِ |