شهادت غلامى ترکى

گفته شد که حضرت سیّد الشهّداء علیه السّلام را غلام تُرْکىّ بود نهایت صلاح و سداد و قارى قرآن بود، در روز عاشورا آن غلام با وفا خود را صف سپاه مخالفان زد و رجز خواند:
شعر :

اَلْبَحْرُ مِنْ طَعْنى وَضَرْ بى یصْطَلى

وَالْجَوُّ مَنْ سَهْمى وَنَِبْلى یَمْتَلى

اِذا حُسامى فى یَمینى یَنْجَلى

یَنْشَقُّ قَلْبُ الْحاسِدِ المُبَجَّلِ

پس حمله کرد و بسیارى از مخالفان را به درک فرستاد، بعضى گفته اند هفتاد نفر از آن سیاه رویان را به خاک هلاک افکند و آخر به تیغ ظلم و عدوان بر زمین افتاد، حضرت امام حسین علیه السّلام بالاى سرش آمد و بر او بگریست و روى مبارک خود را بر روى آن سعادتمند گذاشت آن غلام چشم بگشود و نگاهش به آن حضرت افتاد و تبسّمى کرد و مرغ روحش به بهشت پرواز نمود.⁽²¹⁰⁾